تجربه‌اي حماسي که سر جايش نيست خشمي با شش بازو

به‌عنوان مخاطبی که همیشه داستان را بر هر شاخصه دیگر در بازی مقدم می‌دانيم (و هنوز هم تا حدودی این‌طور است) برایمان خیلی سخت است عنوانی را نقد کنيم که در زمینه داستان و روایت مرزها را می‌شکند و دریاها را در می‌نوردد. اما در گیم‌پلی پا را از محدوده موجود فراتر نمی‌گذارد. در خشم آسورا، با تجربه‌ای 6 ساعته طرف هستید که حدود 4 ساعت آن را به طور صرف در حال تماشا خواهید بود. عرف بازی‌های اکشن- ماجراجویی ژاپنی (مخصوصا کارهای کپکام) شروعی نسبتا توفانی، روندی جذاب توام با ساعت‌ها گیم‌پلی و در نهایت پایانی پر غوغا و برخورد همراه با چند دقیقه میان پرده است. آخرین گزینه‌ای که به بهترین نحو این فرمول را به نمایش گذاشت بازی اونیموشا 4 بود. آسورا یکی از اعضای 8 ژنرال قدرتمند امپراتوری شینگوکو، از نسل نیمه‌خدایان است. آنها هزاران سال است در نبردی بی‌پایان با نیروی شیطانی گوما درگیرند. با دسیسه‌ دئوس، رهبر 8 ژنرال، آسورا به قتل امپراتور و همسرش محکوم شده و کشته می‌شود. در حالی که دخترش برای استفاده از نیروهای خارق‌العاده‌ای که دارد به اسارت دئوس درمی‌آید. آسورا پس از چند هزار سال بازگشته و به جستجوی دخترش می‌رود. این آغاز چند مبارزه است که منجر به کشته شدن نیمه‌خدایان خائن و حتی خود آسورا برای چندمین بار می‌شود. داستان تقریبا همیشه فراز خود را حفظ می‌کند، اما گیم‌پلی در این میان قربانی مي‌شود و در نهایت شاهد اثری هستیم که می‌تواند علاقه‌مندان به انیمه را عاشق خود کند، حال آن‌که گیمرهای حرفه‌ای از آن چهره برمی‌گردانند. گرافیک بازی معرکه است. در اين بازي شاهد صحنه‌هایی هستیم که به مدد تکنیک‌های مختلف بصری قابل رندر بوده، اما باز هم در اندازه خود بی‌نظیر گرافیک بازی در عین قدرتمندی، حالتی هنری نیز دارد که به آن جلوه‌ای خاص می‌بخشد. در برخی صحنه‌ها شاهد افت فریم هستیم. با اين حال اکثریت جریان بازی بوضوح رندر می‌شود. موسیقی فوق‌العاده زیبایی بازی را همراهی می‌کند و صداپیشگان نیز کار خود را به بهترين شكل ممكن انجام داده‌اند. هرچند ناهماهنگی صدای گویندگان و لیپ سینک در برخی صحنه‌ها توی ذوق می‌زند. همیشه در انتهای هر اپیزود، خلاصه‌ای از قسمت بعد و در آغاز هر يک، خلاصه‌ای از قسمت قبل را می‌بینیم. کاری که متاسفانه باید گفت بیش از حد مضحک و غیرلازم است. هر قسمت حدود 20 دقیقه زمان می‌برد و حضور این قسمت‌های روایی را توجیه نمی‌کند. در میان داستان نیز گاهی تصویر قطع شده و به جای پیام‌های بازرگانی، تصاویری پخش می‌شود. همان‌طور که گفتيم این چیزها برای انیمه بازها جذابیت دارد و بس.

اما به گیم‌پلی می رسیم که ضعیف‌ترین فاكتور بازی است و اگر به لطف انیمیشن عالی و داستان زیبای آن نبود باید به کل فاتحه‌ بازی را می‌خواندیم. بعد از 2 یا 3 ساعت بخوبی درخواهید یافت تمام لحظات مبارزه به نحوی فقط فضا پرکن است تا به سکانس‌های زد و خورد زیبای بازی برسیم. آسورا دو نوع حمله‌ سبک و سنگین دارد. حمله‌ سنگین تایمر شارژ داشته و از این رو در استفاده از آن محدودیت دارید. ضربات سبک نیز فقط با یک دکمه اجرا می‌شود که هیچ عمقی به گیم‌پلی تزریق نمی‌کند. پس از وارد آوردن ضربات متعدد به حدود 2 تا 3 دقیقه، نوار فوران پر شده و با زدن تریگر راست، آن را فعال می‌کنید. در صورت فعال نکردن آن رئیس بازی کشته نمی‌شود و دشمنان ضعیف نیز مرتب پدیدار می‌شوند. در اصل با زدن دکمه‌ فوران چیزی جز رفتن به سکانس بعدی عاید شما نمی‌شود. سکانس‌های داستانی نیز که به نوبه‌ خود خارق‌العاده و منحصربه‌فرد است با QTEها اشباع شده ‌است و در حقیقت یکی از معیارهای امتیازدهی پایان مراحل اجرای بموقع همین دکمه زدن‌هاست. البته از حق نگذریم، انیمیشن و ضربات کاراکتر بنا به شرایط تغییر می‌کند. برای مثال ضربات آسورای 6 بازو، با آسورایی که دستانش قطع شده‌ است تفاوت فاحشی دارد! صحنه‌هایی نیز حالت شوتر به بازی می‌دهد که طی آنها انواع گوما و کشتی‌های شنکوکو را به خاک و خون می‌کشید. این صحنه‌ها نیز خالی از لطف نیست. در نهایت این‌که خشم آسورا فاصله‌ زیادی با یک عنوان اکشن واقعی دارد، اما چیزی که در این میان خوش می‌درخشد داستان و روایت فوق‌العاده‌ آن است. پس با توجه به رده‌ سنی بازی پیشنهاد می‌کنم به هیچ عنوان آن را از دست ندهید. خشم آسورا از عناوینی است که برای همیشه گوشه‌ ذهنتان جا خوش خواهد کرد.